Fragment opowiadania dla znajomej

Eurydyka

Noc była jej sojusznikiem, lecz dzisiejsze zdarzenie zagłuszyło jej spokój.
Usiadła na złotawym taborecie przy ogromnej toaletce w swojej małej komnacie. Siegnęła wacik z drewnianej szkatułki i nalała na niego tonik do demakijażu. Niebieskawy płyn wypłynął z opakowania z ogromną radością, aż zaczął skapywać ze zbyt nasączonej waty. Dziewczyna przycisnęła materiał w dłoni i krople chemiczne spłynęły po jej nadgarstu, aż dopłynęły do łokci i zaczęły upadać na włochaty dywanik. Uśmiechnęła się ponuro i dotknęła wacikiem twarzy, wykonując okrężne ruchy.
Zmywała maskę sztuczności, którą nosiła całymi dniami, od świtu do zmierzchu. Udawanie było najtrudniejszą czynnością jaką wykonywała, jednak aby żyć normalnie w tłumie ludzi musiała zachowywać jakieś pozory. Jej skóra miała barwę marmuru, była niczym żywy posąg, który ktoś obudził do życia. Ukrywała swój odcień cery, chciała próbować być kimś innym niż tylko drapieżnikiem.
Soczewki kontaktowe, które wcześniej gościły na jej oczach, wylądowały w koszu. Spogladała teraz niepewnie na swoje odbicie w lustrze. Nienawidziła koloru swojej tęczówki. Miała ochotę wyrwać swoje gałki oczne i pozostać ślepą osobą. Szkarłat, obrzydliwa czerwień. To też było minusem jej rasy.
- Już wróciłaś?- do pokoju weszła podstarzała kobieta. Miała na czole wytatuowany kielich, znak śmiertelników przynależących do demonów pełni.
- Tak, Mario - w lustrze bardzo dobrze widziała odbicie kobieciny, która skłoniła się lekko.
Staruszka była niewolnicą jej matki, która zginęła dawno temu w niewyjaśnionych okolicznościach. Dziewczyna wraz z ojcem zastanawiała się nad losem kobiety i doszli razem do wniosku, że pozwolą jej zostać ze względu na to, że nastolatka bardzo się zżyła z tanią siłą roboczą (a także zapasem krwi) swojej rodzicielki.
Pani Maria, rodowita polka, jak na swój wiek była wyjątkowo czarująca. Długie siwe włosy układały się na jej głowie w prześliczny welon, który kończył się w połowie pleców. Okalał on podłużną twarz o cynamonowym odcieniu. Duże wyraziste szare (niegdyś niebieskie) oczy wpatrywały się w nią z szacunkiem i zaufaniem. Wiedziała, że dziewczyna jej nigdy nie skrzywdzi. Więź, która je łączyła, była bardzo silna.
- Wydarzyło się dzisiaj coś ciekawego? Świat Demonów dalej stoi na wysokiej pozycji?
- Owszem, stoją bardzo wysoko, że jeszcze chwila i budynek się zburzy pod ich szanownymi stopami - warknęła cicho, lecz starsza pani nie przeraziła się tonem jej głosu.
- Widzę, że bardzo dobrze im życzysz - zaśmiała się i sięgnęła po drewniany grzebyk, by rozczesać poplątane pasma włosów dziewczyny.- Powiedz mi, Luisjo...- zawahała się.
Demonica obróciła się na taborecie, by lepiej widzieć jej twarz i zmarszczyła brwi.
- Co cię gnębi?
Maria przygryzła dolną wargę i spojrzała w bok. Bała się napotkać spojrzenia czerwonych oczu swojej młodej towarzyszki.
- Powiedz wprost o co ci chodzi!- Luisja krzyknęła najgłośniej jak się dało, a echo jej głosu odbijało się nieznośnie po pustych ścianach pokoju.
- Czy nie chciałabyś zmienić swojej natury?

Jak się nie podoba - trudno. Przeboleję Wink

L.

Luminance

Jak dla mnie za mroczne, napisane raczej poprawnie, ale nie w moim stylu, o czywiście bez obrazy Wink

Eurydyka

Spoko, nie gniewam się Razz

Nie strzelę foch forever na 5 minut Very Happy

Każdy ma inny gust i to trzeba uszanować Smile

Przeklęta

Mnie się naprawde podoba takie tajemnicze i w ogóle...MEGA :3